CA 6: The wind rises

Op zaterdag 17 mei ben ik naar de allerlaatste film van Hayao Miyazaki geweest. Ik heb ‘the wind rises’ in ’t Hoogt gezien in Utrecht en ‘the wind rises’ valt onder de discipline films.

De film zelf was niet alleen hartverscheurend, maar ook daar zijn was al hartverscheurend, want het was Hayao’s laatste film en ik ben erg fan van zijn films. Zo kende ik al Nausicaä of the Valley of the Wind, Laputa: Castle in the Sky, My Neighbor Totoro, Porco Rosso, Kiki’s Delivery Service, Princess Mononoke, Spirited Away, The Cats Return, Grave of the Fireflys, Howl’s Moving Castle and Ponyo on the Cliss by the Sea, allemaal gemaakt door eendezelfde regisseur. Het was dan ook heel mooi om eindelijk een van zijn films op groot doek te zien, maar ook wel jammer, omdat het de laatste was.

Voorbereid heb ik me niet, behalve dan de trailer kijken en uitzoeken wanneer ik hem eindelijk zou kunnen zien. Mijn ervaring met de film was wel goed. Het was een film van iets minder dan 2 uur en ik ervoer hem als een erg melancholische film waar eigenlijk ook al een beetje het afscheid van Hayao Miyazaki in te merken was. De film was Japans gesproken met Nederlandse ondertiteling, jammer was wel dat elke keer dat er een stukje Duits, Frans of Italiaans langskwam het niet vertaalt was, wat sommige stukjes van de film echt cryptisch maakten. De qualiteit van de film was verder goed en toen ik thuis kwam kon ik voor een tijdje ook geen anime meer online kijken, omdat ik me dan teveel zou ergeren aan het qualiteitsverschil. De landschappen in ‘the wind rises’ waren net als van een schilderij en mijn mening is dat het een mooie, maar droevige film was, die iets serieuzer dan de meeste films van hem was.

Als creatieve verwerking heb ik een vergelijking tussen Hayao Miyazaki zijn werken gekozen, omdat er veel tussen de films zitten die ik gekeken heb en het me wel passend leek en ook interessant om na te denken over wat de overeenkomsten tussen zijn werken nou eigenlijk zijn.

Als je naar sfeer kijkt in Hayao Miyazaki zijn films kan die best verschillen, soms heb je echt een kinderfilm sfeer, een leuke, gezellige sfeer vol bijzondere en ongelooflijke gebeurtenissen en soms heb je een serieuzere melancholische sfeer. Hier zijn de films die ik ken ingedeeld op sfeer.

Serieus en melancholisch	Gezellig en luchtig	Mengeling
Princess Mononoke	Nausicaä of the Valley of the Wind,	Porco Rosso
Grave of the fireflies	Laputa: Castle in the Sky	Spirited away
The wind rises	My neighbor Totoro	Howls moving castle
	Kiki’s delivery service
	The cat’s return
	Ponyo on the cliff by the sea

Overeenkomsten die alle films hebben:

Overeenkomsten	uitleg
Weinig taal	er wordt dus amper gesproken in vergelijking met westerse films
Cryptische verhaallijnen	Er wordt altijd wat open gehouden, vragen worden niet beantwoord of het einde niet helemaal afgemaakt zodat je altijd plek voor eigen invulling hebt. Verder is de verhaallijn ook ingewikkeld en niet heel gestructueerd zodat je sommige films vaker moet kijken voor je doorhebt hoe ze nou eigenlijk gaan. Voorbeelden in ‘the wind rises’ hiervan zijn bijvoorbeeld een brief die de vrouwelijke hoofdpersoon leest, maar je weet nooit wat ze leest, een telefoontje dat de mannelijke hoofdpersoon krijgt waar hij heel erg geschrokken over is, maar je weet nooit wat hij te horen krijgt, en het einde waarin de mannelijke hoofdpersoon verdrietig is en nog een laatste keer praat met een Italiaanse vliegtuig ingenieur  in een droom, terwijl je niet weet of zijn vrouw nou echt dood is of niet en of hij daar verdrietig om is of om iets anders…
Jonge hoofdpersoon	De hoofdpersonen in Miyazaki zijn films zijn eigenlijk nooit oud en maken altijd ontwikkelingen mee die ze iets verantwoordelijker maakt of iets aan ze veranderd.
Fantasie en het bovennatuurlijke	Er komen altijd machtige wezens, goden, bovennatuurlijke krachten of andere dingen in de films voor. Altijd is er wel een wezen dat niet echt bestaat.
Vliegtuigen	The wind rises legt er natuurlijk de nadruk op, maar in meer films (heel veel) komen vliegtuigen voor en in alle komen voertuigen voor. (bootje of auto) Miyazaki zijn liefde voor vliegtuigen en ook andere voertuigen kun je dus terugzien in zijn films.
Beeld	Het beeldmateriaal in zijn films is altijd getekend op dezelfde manier. Anime karakters en omgeving met zo nu en dan landschappen die bijna wat schilderachtigs krijgen.

Bewijs: 

Achtergrond informatie:

The wind rises is een film gemaakt op een regel uit het gedicht van Paul Valéry 1920. Het gedicht heet Le cimetière martin en de regel die de film gebruikte was: 'Le vent se lève... Il faut tenter de vivre.' In de film vertaald als: 'De wind steekt op... We moeten proberen te leven.' De wind wordt dan ook als iets goddelijks en bovennatuurlijks in de film uitgebeeld. Het is er, je hoort de wind, voelt de wind, die hoeden afwaait, bomen scheef laat staan, het gras laat golven en vliegtuigen wegvoert. Niemand heeft de wind echter ooit gezien en dat wordt ook in de film benadrukt. Verder speelt de film met de vraag of je een wereld mét of zonder piramides zou willen. Hierbij neigt het antwoord natuurlijk naar ja, maar als je nadenkt dan weet je dat piramides gemaakt zijn door duizenden slaven die er ook aan zijn overleden.

Hayao Miyazaki ziet hier een verband in met vliegtuigen bouwen, zelf hield hij altijd al van vliegtuigen, hij ziet ze als mooie machines die bijna een leven hebben, maar hij weet ook dat ze voor oorlog gemaakt worden en dood met zich meebrengen. Ergens voelt hij zich schuldig, omdat hij toch wenst voor een wereld met vliegtuigen en dus voor een wereld met piramides. In de film is dit terug te zien, maar genuanceerd, omdat het nog steeds een kinderfilm is en Miyazaki die geen naar gevoel wil geven. De film zelf is gebaseerd op de fictieve memoires van Jiro Horikoshi.